Wie zich brand, moet...

Oke, ik heb me dan wel niet gebrand. Toch had ik bijna de blaren op mn billen. Maar daar later meer over.

Anderhalve week geleden heb ik afscheid genomen van Renske, op Hanoi airport, om vervolgens door te reizen naar Laos. In de hoofdstad van Laos aangekomen, had ik nou niet bepaald een goede start. Daar was tie dan: de onvermijdelijke-hij-moet-toch-een-keer-komen-reis-dip. Na mezelf en mijn backpack inmiddels al een paar maanden over de aardbol te  slepen, tig bedden, bussen, van hoogtepunt naar hoogtepunt leven, duizenden indrukken, altijd vies zijn, korte nachten, geen privacy, op mijn toppen leven, intens genieten, elke keer dezelfde oppervlakkige vragen die je worden gesteld (waar kom je vandaag, waar ga je heen), altijd zuipende en stonede backpackers om je heen, opdringerige verkopers en taxis, moe van tempels, budha's, grotten, tours en musea. Elke ochtend ranzige koffie. Hostel personeel dat geen woord Engels kan en je aankijkt alsof je van mars komt. Ik had er even tabak van. Afscheid nemen van leuke reisgenootjes. Muggenbulten, schrammen en blauwe plekken. Smakkende en roggelende Aziaten. Chineze toeristen die elke doorgang in een museum blokken. Een vieze backpack, waarvan de inhoud stinkt. Mijn favoriete luchtje bijna op. Moe. Alles waar ik eerst om kon lachen, was ineens mateloos irritant. Mijn ranzige hostel met plankbed, hielp die nacht ook niet echt mee.

De dip was van korte duur. De volgende ochtend verhuisde ik snel van hostel, ontmoette leuke gasten en had weer een heerlijke tijd! At en lachte op straat, op plastic kabouter krukjes, met een Italiaan, een Nederlander en 5 Argentijnen. Zo gaat dat in Azie. Elke meter stoep is bezet met een eetkraampje, streetfood. De Italiaan overtuigde me om naar het zuiden van Laos te gaan, wat eerst niet mijn plan was. Nieuwsgierig als ik ben, zat ik de volgende dag in de bus. 18 uur later kwam ik aan bij de 4000 islands. Op het eiland belandde ik in een privé bungalow aan de Mekong river, inclusief hangmat. Wat een heerlijkheid!

Ik huurde een fiets en crosstte het eiland over. Wat een heerlijk gevoel van vrijheid gaf dat, tussen de rijstvelden, koeien, niemandsland. Met een brug kon ik naar het andere eiland, waar een waterval te vinden was van een paar honderd meter breed. Het geweld waarmee het water naar beneden kwam, was indrukwekkend. In the middle of nowhere vliegt de ketting van de fiets eraf. Hij leek me ook al niet echt gebouwd op de dirt roads. Gelukkig kon hem ik hem er zo weer opleggen. En dat mocht ik nog zo'n 5 keer herhalen die dag. In de avond keek ik, onder het genot van een sapje, friends in een bar, met een Utrechtse. De wereld is klein! We reisden samen verder naar het noorden.

In een stadje verderop heerste een opvallend fenomeen. In een groot deel van Azië geld de regel dat uitgaansgelegendheden om 23.00 uur dicht moeten. Soms bedenkt men daar hier een creatieve oplossing voor. Zoals in Luang Prabang. Alle backpackers zijn in Utopia te vinden en om 23.00 uur staan er tal van tuk tuks klaar om je naar de bowling baan te brengen. Je leest het goed.. de bowlingbaan. Eerst doe je samen met een hand vol andere reizigers moeilijk over 20 cent meer of minder voor het ritje en stapt bij volkomen vreemden in de tuk tuk. Het bowlen vond ik een vrij grappig geheel.. alle banen zijn druk bezet, door backpackers. Er worden hier en daar een paar serieuze ballen geworpen, maar het gros ploft neer op de bekende bowlingstoeltjes en drinkt een biertje. Of twee. Of drie. Om vervolgens met sluitingstijd allemaal weer massaal terug naar de stad te gaan in tuk tuks.

Laos was prachtig en heeft me verrast! Veel minder ontwikkelt dan de buurlanden. Minder toeristen en op sommige plekken waar ik ben geweest, zelfs geen. Waarom ik bijna blaren op mijn achterste had... het duurde 40 uur-bus-reizen, om naar het noorden van Laos terug te reizen. En dat heeft niet zo zeer met de afstand te maken, meer met de bergen en de kwaliteit van de wegen .

Door alle mooie avonturen die ik heb beleeft en door verhalen van andere reizigers, kan ik soms niet stoppen met dromen over duiken op de Fillipijnen (wat overigens nu helemaal geen goed idee is) of werken in een koffietentje in Australië. Maar, over een week staat mijn vliegtuig klaar en ik heb heel veel zin om jullie weer te zien, een rondje te fietsen op mijn racefiets (of is het inmiddels tijd voor de ijsbaan?) en muziek te maken. Een boterham met kaas en mijn eigen bedje! Maar eerst, nog een weekje Thailand, waar ik o.a. familie ga opzoeken. Onder het kopje foto's, twee nieuwe albums: Noord-Vietnam en Laos.