Kan jij een vis maken?
28 augustus 2016 - Battambang, Cambodja
Met vragende ogen kijkt de vrouw, die achter een vrieskist zit, me aan. Ze is omringd door een aantal kinderen, waarvan de ogen eveneens op mij gericht zijn. Achter hen hangen tal van schilderijen, levensonderhoud. Terwijl het zweet druipt waar het druipen kan, loop ik op het tafereel af. Op de tafel ligt een verfrommelde origami-instructie. Nee, 'dit is inderdaad altijd al mijn talent geweest', denk ik bij mezelf. Al snel zie ik dat het om een vis gaat en begin enthousiast aan het ding. Als een echte pro beland ik binnen no-time bij stap 9, de laatste stap. En ja hoor, daar gaat het finaal mis. Draaien, vouwen, andere kant op, maar het is mij tot op heden nog een raadsel. Dan zegt de vrouw, 'don't waste your time'. Grapjas.
Ik vervolg mijn weg, of beter gezegd, ik zoek mijn tuk tuk-driver. Als ik even niet oplet staat die al voor mijn neus. Ik denk werkelijk waar, dat hij dacht dat ik wat aan mijn benen mankeerde. Ik kreeg niet de kans om 100 meter naar het toilet- gebouw te lopen, of hij reed me erheen. Alle gekheid op een stokje, het was dienstbaarheid 3.0.
Onderweg kom ik nog een muziek groep tegen. Elk bandlid lijkt een handicap te hebben. Wat blijkt, slachtoffers van landmijnen. Cambodja heeft een nare geschiedenis. Jaarlijks vallen er nog honderden slachtoffers door talloze landmijnen, die nog steeds verspreid door het land liggen.
Als mijn prive chauffeur mij bij de uitgang heeft opgepikt, rijden we naar de volgende tempel. Ik geniet van de wind en het uitzicht. Een attractie op zich, de tuk tuk.
Aangekomen beklim ik voor de zoveelste keer die dag een paar stijle trappen en koel af terwijl ik onder de tempels doorloop. Inmiddels ben ik ster in toeristen-slalommen en locals-afschudden. Ze spreken een aardig woordje engels, de locals, maar het woordje 'no' lijkt hen onbekend. Ook zijn ze goed op de hoogte van onze Nederlandse gewoonten: 'kijken kijken, niet kopen'.
Een stelletje vraagt me: 'Zou je een foto van ons willen maken?' Ik maak de foto terwijl ze door het scherm rennen en moet lachen om het nogal grappige plaatje. 'Ja we imiteren tomb raider'. Angkor wat, een enorm tempel complex. Indrukwekkend. En ooit de filmset voor Tomb Raider.
6 uur en 3 liter water later, komen we aan op de plek waar ik de zonsondergang ga bekijken. En ik was niet de enige. In file loop ik met een mierenhoop aan toeristen een berg op. Hijgend en puffend boven aangekomen, blijk ik in de rij te kunnen aansluiten. Lekker naïef om te denken dat je in alle rust naar een mooie sunset gaat kijken.
In de rij raak ik aan de praat met een groep giechelende Thaise meisjes. En daarna met de Chinees uit Rio de Janeiro, die naast me stond en de olympische spelen thuis mist. Zo gaat dat. Gedurende de dag ontmoet ik mensen en hoor ik verhalen. Nadat we tijden hebben gewacht (zo voelde het) en terwijl het zweet nog steeds droop waar het druipen kan, besloten we de rij te verlaten en een ander plekje te zoeken. En ja hoor, front row. Nadat we daar een tijdje stonden, keek ik even achterom. Ik heb er gelijk maar even een plaatje van geschoten. (Zie foto's)
Nadat de zon onder is gegaan, lopen we de berg weer af, samen met een Amerikaans stel. Onderaan de berg nemen we afscheid en geniet ik opnieuw van een heerlijk tuk tuk ritje. Ondanks het feit dat het inmiddels 19.00 uur is, zit ik er nog steeds heel warmpjes bij.
Nadat ik me de hele dag als de koningin heb laten rondrijden, regel ik in mijn hostel direct een busticket voor morgen. Snel een douche en mijn backpack inpakken. Dan ga ik op jacht naar voedsel. Terwijl ik mijn overheerlijke Kmer dish verober en geniet van een 50 cent biertje, boek ik voor 3 euro mijn volgende hostel. In het hostel maak ik nog even een praatje met de mensen die ik de afgelopen anderhalve dag heb ontmoet. Respectievelijk uit Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Amerika en Engeland. Daarna doe ik het lichtje uit. ALWEER een dag voorbij.
Ik vervolg mijn weg, of beter gezegd, ik zoek mijn tuk tuk-driver. Als ik even niet oplet staat die al voor mijn neus. Ik denk werkelijk waar, dat hij dacht dat ik wat aan mijn benen mankeerde. Ik kreeg niet de kans om 100 meter naar het toilet- gebouw te lopen, of hij reed me erheen. Alle gekheid op een stokje, het was dienstbaarheid 3.0.
Onderweg kom ik nog een muziek groep tegen. Elk bandlid lijkt een handicap te hebben. Wat blijkt, slachtoffers van landmijnen. Cambodja heeft een nare geschiedenis. Jaarlijks vallen er nog honderden slachtoffers door talloze landmijnen, die nog steeds verspreid door het land liggen.
Als mijn prive chauffeur mij bij de uitgang heeft opgepikt, rijden we naar de volgende tempel. Ik geniet van de wind en het uitzicht. Een attractie op zich, de tuk tuk.
Aangekomen beklim ik voor de zoveelste keer die dag een paar stijle trappen en koel af terwijl ik onder de tempels doorloop. Inmiddels ben ik ster in toeristen-slalommen en locals-afschudden. Ze spreken een aardig woordje engels, de locals, maar het woordje 'no' lijkt hen onbekend. Ook zijn ze goed op de hoogte van onze Nederlandse gewoonten: 'kijken kijken, niet kopen'.
Een stelletje vraagt me: 'Zou je een foto van ons willen maken?' Ik maak de foto terwijl ze door het scherm rennen en moet lachen om het nogal grappige plaatje. 'Ja we imiteren tomb raider'. Angkor wat, een enorm tempel complex. Indrukwekkend. En ooit de filmset voor Tomb Raider.
6 uur en 3 liter water later, komen we aan op de plek waar ik de zonsondergang ga bekijken. En ik was niet de enige. In file loop ik met een mierenhoop aan toeristen een berg op. Hijgend en puffend boven aangekomen, blijk ik in de rij te kunnen aansluiten. Lekker naïef om te denken dat je in alle rust naar een mooie sunset gaat kijken.
In de rij raak ik aan de praat met een groep giechelende Thaise meisjes. En daarna met de Chinees uit Rio de Janeiro, die naast me stond en de olympische spelen thuis mist. Zo gaat dat. Gedurende de dag ontmoet ik mensen en hoor ik verhalen. Nadat we tijden hebben gewacht (zo voelde het) en terwijl het zweet nog steeds droop waar het druipen kan, besloten we de rij te verlaten en een ander plekje te zoeken. En ja hoor, front row. Nadat we daar een tijdje stonden, keek ik even achterom. Ik heb er gelijk maar even een plaatje van geschoten. (Zie foto's)
Nadat de zon onder is gegaan, lopen we de berg weer af, samen met een Amerikaans stel. Onderaan de berg nemen we afscheid en geniet ik opnieuw van een heerlijk tuk tuk ritje. Ondanks het feit dat het inmiddels 19.00 uur is, zit ik er nog steeds heel warmpjes bij.
Nadat ik me de hele dag als de koningin heb laten rondrijden, regel ik in mijn hostel direct een busticket voor morgen. Snel een douche en mijn backpack inpakken. Dan ga ik op jacht naar voedsel. Terwijl ik mijn overheerlijke Kmer dish verober en geniet van een 50 cent biertje, boek ik voor 3 euro mijn volgende hostel. In het hostel maak ik nog even een praatje met de mensen die ik de afgelopen anderhalve dag heb ontmoet. Respectievelijk uit Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Amerika en Engeland. Daarna doe ik het lichtje uit. ALWEER een dag voorbij.
