So far, SO good :)

Terwijl de weken voorbij vliegen, mijn paspoort zich vult met stempels, mijn backpack met zand en het aantal verschillende valuta dat ik mee sleep zich uitbreid, is er nog altijd geen haar op mijn hoofd die er spijt van heeft dat ik op reis ben gegaan. Van mij hoeft het voorlopig niet voorbij te zijn, want ik kan er nog geen genoeg van krijgen.

Het tweede deel van mijn reis ben ik begonnen in Thailand, Bangkok. Een hysterisch drukke stad, vol irritante toeristen, tempels, gouden budha's en feestende backpackers. Daarna ben ik een paar dagen op een prachtig bounty island beland, Koh tao. Daar ben ik even gebleven, om naast van het eiland leven te genieten, een open water dive course te doen. Thailand, het land waar men voor je buigt als je de rekening in een restaurant betaalt, waar je winkelt op je blote voeten, waar cocktails in emmers worden geserveerd, je eet met stokjes en gefrituurde insecten worden uitgestald alsof je je in een snoepwinkel bevindt.

Via de lucht heb ik vervolgens Cambodja bereikt. Vanaf het vliegtuig nam ik een tuk tuk naar het dorp en onderweg werd ik opslag verliefd op het land. Het is prachtig! Het gras is groener dan bij de buren, het bier goedkoper dan waar dan ook en het eten om je vingers bij af te likken. Cambodja; squaty potties en gefrituurde kikkers, Tomb Raiders filmset, tuk tuks en dirt roads, rijstvelden en koeien. Een land met een nare geschiedenis, die nog heel recent is.

Het alleen reizen is met tot nu toe super goed bevallen. Ik ontmoet mensen, reis samen op of ga alleen op pad. Het komt zoals het komt en ik laat me verrassen. Soms kom ik mensen later spontaan weer tegen, kilometers verderop. Het is een klein wereldje. Als ik 's ochtends opsta en zin heb om naar de volgende plek te gaan, dan doe ik dat. Als ik ergens langer wil blijven hangen, omdat ik leuke mensen heb ontmoet, dan doe ik dat. Ik geniet van die vrijheid en reis vooral op de bonnefooi.

Terwijl ik dit schrijf, lig ik gestrekt (lees: dubbelgevouwen) in de nachtbus van Ho Chi Minh naar Mui ne, vol met Vietnamezen met mondkapjes op en een hele slechte Vietnamese show op tv. Gister heb ik Renske opgehaald van de airport in Vietnam. Samen reizen we een aantal weken verder. De eerste avonturen waren binnen een uur na onze ontmoeting alweer beleefd. Dat wordt vast een feestje.