Avonturen in Vietnam

Bestemming nummer 3 in Azië: Vietnam. Same same, but different, zoals ze hier in Azië zeggen. Net als Cambodja een prachtig land, men eet er met stokjes, doucht in het toilet, de mensen zijn luidruchtig en staren je ongegeneerd oneindig lang aan. Hier is het niet de hele dag: 'hello lady tuk tuk' of 'massage', maar: 'motorbike?'. Ik ben in staat het woordje: 'no' op mijn voorhoofd te laten tatoeëren. Dat is dan ook gelijk het enige woord Engels dat men hier spreekt. Wanneer je iemand vraagt of ze Engels spreken kun je twee reacties verwachten. Of er wordt heel vriendelijk ja geknikt, maar men begrijpt vervolgens niks van wat je zegt. Of je wordt aangekeken alsof je van een andere planeet komt en je krijgt verder geen reactie. Een goed voorbeeld is toen een meisje waarmee ik reis een verkoopster vroeg waar het toilet was en de verkoopster vervolgens haar koelkast opentrekt en er vrolijk in wijst.

Verder is het hier fantastisch. Renske en ik reizen met een aardig tempo van zuid naar noord en reizen inmiddels al een week samen met 2 Duitse meiden, waarmee het erg leuk klikt. Elke dag een avontuur, de ene dag actie en de andere dag een lange busreis.

Quad rijden door de duinen van Mui Ne. Waarbij je aan het einde van de dag overal zand terugvind. Mijn eerste echte duiken, met een gids in plaats van een instructeur, waarbij we ook nog eens door grotten gingen duiken. Dat leek me in eerste instantie niet zo'n goed plan, maar oh wat was het vet! Achterop de motor bij Thang en Quint door de bergen van Dalat. Die ons heel veel mooie plekjes lieten zien. Zelfontworpen handgemaakte jurkjes laten aanmeten in Hoi An. 200 km scooteren langs de kust op opgevoerde rammelbakken met fantastische uitzichten. Om vervolgens aan het einde van de dag in de spits te belanden in Hue. Omdat wij niet te beroerd zijn ons aan te passen crossen we kris kras door het hectische verkeer en negeren net als de locals de regels. (Zijn die er dan?) Gewoon vrolijk blijven toeteren en dan komt alles goed. Of een relaxt dagje met een privebootje door Halong bay toeren en genieten van het landschap en afgelegen strandjes (met aapjes). Heerlijk! Risico's nemen en vies worden.

Natuurlijk is het niet elke dag feest. Ik zit regelmatig uren in de bus. Niet perse comfortabel, maar ik vind het geen probleem. Soms overdag, soms de nachtbus. De nachtbus is elke keer weer een belevenis op zich. Elke keer is het weer tranen met tuiten lachen. Zo ook deze keer:

Na een tour in een nationaal park, die op onze route lag, worden we afgezet bij de plaats waar de nachtbus ons zou op pikken. Ons was verteld dat dit in een dorp zou zijn. Onze backpacks werden nat uitgeladen, grr. Het is een backpackers fenomeen, je backpack begint wat te ruiken na een tijdje reizen. Maar als je tas nat word en je kunt de komende 24 uur je tas niet uitpakken....

Daar stonden we dan aan de snelweg, bij een soort tolweg betaal punt. In the middle of nowhere en de nachtbus zou 5 uur later komen. Ook hier werden we aangekeken alsof we van mars kwamen toen we probeerden te vragen of iemand ons verder kon helpen. Uiteindelijk hebben we een taxi naar het volgende dorpje kunnen nemen, om daar wat te eten. We krijgen een volledige menukaart voor onze neus maar na verschillende dingen besteld te hebben, blijkt er alleen slappe friet te zijn. Nadat we ook nog ergens water hebben gescoord pakken we snel weer een taxi terug. De taxi chauffeur snapt gelukkig direct waar we heen willen als we een foto laten zien van de tolweg controle. Daar is het nog eens wachten geblazen. Ondertussen worden we door iedere voorbijganger aangestaard en nageroepen. Blijkbaar is het erg bijzonder...4 blanke dames, neergeploft naast hun backpacks. Trucks veel te vol met varkens, eenden en honden kwamen voorbij en heel wat halflege tourbussen. Na een tijd wachten gelukkig ook die van ons en hij stopte warempel.

Als we de bus instappen, krijgen we net als altijd een plastic zakje aangereikt. Inmiddels weten we dat dit niet is voor het geval de hobbelige wegen je teveel worden, maar voor je schoenen. De bus rook nou niet bepaald naar bloemetjes en is niet gebouwd op lange Nederlanders. Wanneer ik in een pinguin-houding lig, eentje die een plié doet, kan ik nog enigzins voorkomen dat mijn hoofd niet een halve meter boven de ligstoel uitsteekt. Als ik een poging doe de tandartstoel uit te komen, kan ik nog net voorkomen dat ik mijn hoofd tegen het bed van mijn bovenbuurman stoot, maar lig ik voordat ik het weet in een spagaat in het gangpad en niet veel later in een deuk. De old school nokia van mijn bovenbuurman gaat zo'n 5 keer af, maar wordt niet opgenomen. Ik denk dat mijn bovenbuurman net een pannetje teveel geslikt heeft. Als opa midden in de nacht naar het toilet gaat doet hij dit met een luid spelende telefoon. En om het feest compleet te maken, stoppen we midden in de nacht voor een eetpauze waarbij de airco op standje vrieskou wordt gezet, de tl buizen in de hele bus aan en ik, net ingedommeld, weer klaarwakker ben. Ik pak toch maar het smoezelige dekentje. Het is de kou of een ranzig dekentje. Als je dan de volgende ochtend nog niet in je kamer kunt, omdat je pas in de middag kunt inchecken, crash je gewoon in de bar, naast de barvrouw die haar siesta lijkt te houden. Het is slapen waar je slapen kunt.

Ook dit hoort erbij. En ik vind het prachtig!

Voor foto's, zie foto album Vietnam. Nog een kleine week en dan reis ik door naar mijn volgende bestemming:Laos.