Het komt zoals het komt...

Dus toch een blog… omdat ik het stiekem af en toe leuk vind om te schrijven. En als ik er dan geen tijd voor heb, omdat ik druk ben met surflessen, eten met stokjes (sjah dat kost tijd..), verhalen horen van vreemdelingen, selfies maken met olifanten of slapen in een hangmatje op een tropisch eiland… dan schrijf ik toch lekker niet?! Precies hoe ik de komende 4 maanden van plan ben om te gaan beleven: het komt zoals het komt. Mijn afstudeerbegeleider in Zuid-Afrika zei ooit, ‘go with the flow’. Dat lijkt me een heel goed plan! Dus over 3 dagen zeg ik vaarwel tegen to-do lijstjes en tegen mijn agenda.

Behalve twee vliegtickets en een overnachtingsplek voor de eerste 3 nachten, heb ik niets vastgelegd. En dat geeft me een heerlijk gevoel van vrijheid! Wat ik wel van te voren moest regelen was een visum voor Vietnam.

Afgelopen vrijdag zat ik keurig op tijd in de trein naar Den Haag. Op naar de ambassade van Vietnam, met alle benodigde documenten. Die ochtend had ik al enige opstartproblemen gehad. Eerst weigerde mijn laptop ineens dan ook nog maar iets te doen, dus kon ik geen visum documenten printen. Gelukkig kon ik dit probleem verhelpen. Eenmaal in Den Haag wilde ik nog even geld pinnen, omdat je cash moet betalen bij de ambassade. Serieus, elke pinautomaat die ik probeerde deed het niet. De laatste natuurlijk wel ;). De ambassade zou om 14:00 uur open zijn. Toen ik om 14:05 uur aankwam dacht ik lekker op tijd te zijn. Helaas viel dit een beetje tegen toen ik het stampvolle hokje binnenliep, waaruit de zuurstof inmiddels overduidelijk onttrokken was en waar de temperatuur wel wat weg had van tropisch. Nummertje trekken. En dat was nou niet bepaald hoopvol.

Het is interessant om te zien wat er op zon moment gebeurt. In een hokje van zon 30 vierkante meter, volgepropt. Omdat niemand er heel blij van wordt om tijden te wachten op een simpel papiertje in je paspoort, waar je 65 euro voor betaald, ontstaat er een gemeenschappelijk leed. Maar iedereen kan er om lachen, want we zijn immers al een beetje in vakantie stemming. Er staat een vrijwilliger op die belangeloos de nummers door de ruimte roept als de volgende aan de beurt is. Er worden verhalen en plannen uitgewisseld. Zelf raakte ik aan de praat met mijn buurvrouw. Ik observeer wat voor mensen er de ruimte binnenkomen, wat voor gezelschap is het, wat gaan ze doen. En ik berust me, ook al ben ik ongeduldig aangelegd, in het feit dat het me wat meer tijd gaat kosten dan ik had bedacht. Dat zal me de komende maanden vast vaker overkomen.